تقدیم به همه ی اساتيد عزیز و معلمان گرامي

وز سواد آموز ما هم یاد باد

                                            کو به ما خواندن نوشتن یاد داد

از پدر گر قالب تن یافتیم 

                                            از معلم جان روشن یافتیم

ای تو کشتی نجات روح ما 

                                            ای به طوفان جهالت نوح ما

ای معلم چون کنم توصیف تو  

                                            چون خدا مشکل توان تعریف تو

یک پدر بخشنده آب و گل است 

                                            یک پدر روشنگر جان و دل است

ای معلم ای چراغ رهنما 

                                             در ردیف انبیایی مرحبا

آفرینش مکتب است و کردگار

                                             خود مدیر و انبیا آموزگار

می توان در سایه آموختن 

                                              گنج عشق جاودان اندوختن

پیرم و موی سرم برف تموز  

                                              یاد عهد مکتبم در دل هنوز

صحبت آموزگاران یاد باد *** یاد باد آن روزگاران یاد باد .

                                                                      (شهریار)

 در جهان طبیعت هرشاخه درختی و هر گلبرگ ظریفی که شکوفا شده ، دستان باغبان خویش و رنجهایش را با پراکندن زیبایی های سحر انگیز ش می ستاید ، پس چگونه می توان شکوفه لبخند را از باغبان « همیشه در حال نثار جان » یعنی معلم دریغ داشت ، همو که با تمام توان در راه شکوفا کردن استعداد های جامعه اش ، جانش را فدای راه انبیاء می کند . همو که نخواست انسان غرق در تاریکی شود ، همو که نخواست انسان در پشت حصارهای جهل و خود بینی عمری به بطالت بگذراند ، همو که نگاه مهربانش دلهایمان را آسمانی می کند ، همو که هرکس از جام محبتش جرعه ای بچشد ، عمری عطر مهربانی پاک خداوندی را با خود دارد ، همو که ...

ای معلمان و اساتيد عزیز 

حال چگونه تشکر قلبی خویش را نثار قدمهایتان ، نثار- هر آنچه نیکی از شماها دیده ايم – نکنيم ؟ ما که انسان بودنمان را در سایه وجود پر از جود شما داريم در برابر عظمت ، ایثار و فداکاری هايتان از صمیم قلب متواضعيم .